اِنَّآ أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ

   سلام
   به بانوى آب
   سلام
   به مادرِ آفتاب
   که دوازده آینه را
   در وسعتِ آسمان‏ها تکثیر مى‏کند!
   سلام به او که نامِ خدا را
   با دوازده قلم، بر لوحِ خاک جارى مى‏سازد.

   سلام بر دخترى که مادرِ پدر شد
سلام بر اُمِّ ابیها
   سلام بر فاطمه (س) !

   تو را زندگی می نام؛
   که عطرِ خداوندى با خود دارى
   و در ازلیّت نگاهت
   شریانِ ایجاد، جریان گرفته است...

‏ تو را خورشید مى‏نامم
      ‏‏‏‏که ماه و ستارگان در دامنت به نیایش‏اند
و از تو، آیه آیه نور وام مى‏گیرند...

تو را بهار مى‏خوانم؛
که تمامى جوانه‏هاى سرزده از خاک
حتی جوانه‏ى حضور انسان
از دلِ بى‏باور زمین
از تو به سبزینگى و رُستن مى‏رسد
نامت ادامه‏ى حیات است
نامت بهانه‏ى فراتر از آفرینش

تو را آسمان مى‏خوانم؛
که در بى‏کرانى تو، کهکشان‏ها حیرانند
و چشمانت
سحابى هزاران فانوسِ روشن است
که هستی را به زیست در روشنایی بشارت می دهند

تو را عشق مى‏نامم؛
که حضورت آدمى را
به فراموشى از خویش و خویشتن سوق مى‏دهد
به ناگهانى‏ترین لحظات پرستش و دگرگونى...
نامت را با لهجه‏ى باد صدا مى‏زنم
و طنینِ اسمت را در گوشِ باران نجوا مى‏کنم
تا یاس‏هاى جوان، شکوفه‏هاشان را
به سمتِ نورانى حضورت بگسترند

بانو!
بادها، تنفّس آرام تواند
که به پیوند ابرها، نسیم مى‏شوند
تا طمأنینه‏ى گریستن، به شکوفایى شکوفه‏ها بگسترد
بانو!
خورشید، تلألو حضور نورانى توست
که ذرّات جهان را انرژى مى‏بخشد؛
براى زیستن و حرکت.
کوه، نشانه‏ى غرور توست
که پا در عمقِ زمین فرو برده
و سر بر آسمان برآورده و هستى را به صلابت خود مرتّب کرده‏است.  بانو!
همه چیز از تو رنگ مى‏گیرد
و با انگشت‏هاى ظریفت مرتب مى‏شود.

بانو!
امروز، آنان که نامِ تو را بر کمالِ فرزندانِ خویش گواه گرفته‏اند
به خود مى‏بالند
وَ در پرتوِ سعادتِ ذکرِ اسمت، خانه‏هاشان را عطرآگین مى‏کنند
مادران، آسمان را به دخترانِ کوچکِ خود بخشیده‏اند
که نامت، وسیع‏ترین پهنه‏ى کرامت انسان است...
بانو!
امروز، زمین در پناهِ پلک‏هایت به سر مى‏برد؛
اگر چه حضورت را چندانى نپایید
و سایه‏ى موهبتِ بودنت را چندان به سر نبُرد...

همه چیز از آنجا شروع شد
که تو چیز را بر ناچیزها ترجیح دادى
بهترین گزینه را برگزیدى
تو را بشارت داده بودند
بر شکوفه‏هاى زیبایى همچون
حسن
حسین
زینب
و این رازِمان بر لبانِ فرشتگانِ الهى زمزمه مى‏شد
نامفرزندانت
امتدادِ نبوّت
آغازِ امامت
انجامِ نیکِ هستى است.

مادر، فرشته بانو!
با تو که صحبت مى‏کنم
با خیالِ نورانى تو
خیالم راحت مى‏شود
خیالم راحت مى‏شود و هستى را امیدوار زندگى مى‏کنم
مى‏دانم که شفاعتِ تو
مرگ را بر من، مهربان‏تر از این که هست مى‏سازد
خیالم راحت مى‏شود که فرزندان آدم را پناهگاهى هست

منبع :
کتاب بانوی ماه
از شایا تجلی

شایا تجلی :: سه شنبه 87/4/4 ساعت 11:35 عصر

نوشته های دیگران ()